zondag 6 januari 2008

Brief van Pauline

“Dag,….. Dag,” Hertha stond bij het hek te zwaaien of haar leven er van af hing. Martin liep op de weg en zwaaide met de zelfde enthousiasme terug.
Martin was nog even gedag wezen zeggen en vertrok weervoor een poosje.
Mientje vroeg zich af hoe lang hij weg zou blijven, zo ver ze het kon bekijken, waren die jongen en haar dochter stapel verliefd. Eigenlijk hoopte ze dat verkeerd gezien had, maar een blinde kon het gewoon aanvoelen. Ach ze zou wel zien hoe dit afliep, ze kon er toch niks aan doen, het liep zo als het liep. Daar hielp geen moedertje lief aan. Mientje ging naar binnen Hertha zou zo ook wel komen, zo gauw Martin uit het zicht was.

Adriaan heb een vuilnisbak gemaakt die zou ze gelijk mee naar boven nemen. Robertha zou daar ook wel blij mee zijn, ze zou hem op de veranda zetten en dan hoefde je niet voor elk schilletje en rommeltje naar beneden te lopen.
Toen Mientje van de veranda weer naar binnen kwam, zat Hertha al aan de tafel.
“Moeder ik lust wel een lekker kopje thee, Martin gaat nu eerst naar Amsterdam naar een vriend en als hij daar weggaat komt hij nog even langs voor hij weer naar Frankrijk gaat.” Hertha had een kleur en haar ogen straalde. Mientje schonk de thee in en luisterde naar de dingen die Hertha vertelde over hoe leuk Martin was en dat het schilderij zo mooi werd, dat hij zo lief voor zijn moeder was. “Ik wil je plezier niet bederven, maar er ligt hier in de la nog een ongelezen brief, zou je die niet eens in kijken”zei Mientje. Ze maakte de la open en reikte Hertha de brief aan. “Ja hoor Moeder, ik had er echt wel aan gedacht , ik lees hem nu gelijk, mijn humeur is zo goed daar kan die brief toch niks aan kan veranderen” Hertha scheurde de brief open en begon te lezen. Mientje zag dat het gezicht van haar dochter hoe langer hoe somberder werd terwijl ze de brief las ook verschenen er dikke tranen in haar ogen toen ze de brief uit had staarde ze een hele poos in het niets. “Is het zo erg” vroeg Mientje na een poosje.
”Ja………eh…..eigenlijk wel, ik weet niet echt, wat ik hier mee moet Moeder, luister ik zal u de brief wel voor lezen”. Hertha slikte een paar keer en begon de brief voor te lezen.

Lieve Hertha,
Je zal het wel vreemd vinden van mij een brief te krijgen. Ik weet ook niet of je hem zal lezen, want ik kan mij voorstellen dat je hem dicht laat of misschien wel terug zal sturen. Dit risico neem ik dan maar. Als je deze brief leest zit ik op de boot naar Holland toe. Ik trouw niet met Kees, dus ik hoop eigenlijk dat je de papieren, dat je instemt met de scheiding nog niet terug gestuurd hebt. De Baby is half oktober geboren, het was veelte vroeg en heeft maar een uur geleefd. Het was een meisje en is in het ziekenhuis geboren ik ben heel ziek geweest de bevalling was een ramp waar ik gelukkig niet echt veel meer van weet. Daarna ben ik naar mijn vader en moeder gegaan, om op te knappen maar dat ging niet echt goed. Wel ben ik toen tot de ontdekking gekomen, dat het niet goed was als ik met Kees zou trouwen, ik denk eigenlijk dat hij nog altijd aan jou denkt en hij is wel twee maal zo oud als ik zelf ben.


Mijn moeder heeft haar zuster mijn tante geschreven die in Breda woont dat ik maar niet opknapte. Ze hebben aangeboden dat ik nu bij hun een jaartje mag komen om weer een beetje op verhaal te komen. Kees vond het ook een erg goed idee dat ik weg ging ,daar om denk ik dat hij eigenlijk blij is dat hij van mij af is. Nu ga ik met de boot naar Holland begin januari kom ik aan in Rotterdam en ga dan naar Breda naar mijn oom en tante en nichtje Caroline. Ze is net zo oud als ik. Mijn Oom is daar huisarts. Dit is mijn verhaal ik hoop dat je me eens vergeven kan maar ik zou ook kunnen begrijpen als je dat niet kan. Ik heb je wel gemist en ook de kinderen je ben altijd heel goed voor me geweest daar voor nog mijn oprechte dank.Je hebt mij altijd zo goed behandeld, zo lief en goed ben je altijd voor mij geweest. Daarom heb ik zo vreselijke spijt van dat ik je zo veel pijn heb gedaan. Ik hoop dat je begrijpt dat ik je schrijf. Het spookt maar door mijn hoofd dat ik je vriendschap zo te grabbel heb gegooid. Lieve Hertha het spijt me zo......dat ik me geen raad weet
Ik schrijf hier onder wel het adres van mijn oom en tante als je ooit contact met me wil.
Groetjes Pauline.

Hertha keek haar moeder aan “ zielig hè van die baby, verder weet ik echt niet wat ik hier mee moet”.

1 opmerking:

Anoniem zei

He ....he gelukkig eindelijk die brief gelezen ben benieuwd wat Hertha met de wetenschap gaat doen dat Kees nog vrij is..

Oud- Leeuwenstein

Oud- Leeuwenstein